środa, 22 kwietnia 2015

"O CZYM NIE ŚNIŁO SIĘ DOROSŁYM" Joanna Wachowiak




Kto powiedział, że w czasie snu nie można przeżywać przygód, zwiedzać świat, zawierać przyjaźnie, poznawać i czuć? To najlepszy czas na to! Przekonaliśmy się o tym, czytając historyjki o Bartku. Bohater każdej nocy miał co robić, a jego wędrówki zawsze były tak rzeczywiste, aż trudno uwierzyć, że tak naprawdę... się nie wydarzyły. Daję słowo! Dzięki temu dzieci mogą dowiedzieć się co to znaczy być dorosłym i wcale nie zazdroszczą nam tego! Za to wolałyby być kamieniem, ptakiem albo rozumieć mowę psów. To dopiero radość, móc robić na podwórku z pupilem, o czym tylko zamarzy! Ale spotkanie z czarownicą nie należało do udanych. Cóż z tego, kiedy tyle ciekawych i zabawnych rzeczy spotkało Bartka i nas oczywiście, bo po takich opowiastkach nasze sny również były kolorowe i żywe. Polecamy bardzo wszystkim do snu. A o poranku jak najszybciej opowiedzcie komuś swój sen, by go nie zapomieć. Zobaczycie sami jak cudowne przygody są również i waszym udziałem!



"Wieczorem w telewizji był fajny film. Niestety, rodzice nie pozwolili mi go oglądać.
- To niej est film dla dzieci - powiedział tata. - A poza tym o tej porze powinieneś już być w piżamie i szykować się do spania.
- To niesprawiedliwe! - zawołałem. - Dlaczego dorośli mogą wszystko, a dzieci nie?
Tata spojrzał na mnie w taki sposób, że od razu poznałem, że nie ma co prosić dalej. Chwilę później, już leżąc w łóżku, pomyślałem sobie, że o wiele lepiej jest być dorosłym i że nie mogę się doczekać, kiedy przestanę być dzieckiem. A potem zasnąłem. 
Rano obudziłem się bardzo wcześnie. Rodzice widocznie wciąż spali. Pomyślałem, że bardzo się ucieszą, jeśli ich obudzę. Pobiegłem do sypialni, żeby zrobić im niespodziankę.
Ale niespodzianka spotkała mnie. W sypialni rodziców nikogo nie było!
- Mamo! Tato? Gdzie jesteście? - zawołałem.
Nikt nie odpowiedział, więc ruszyłem do kuchni sprawdzić, czy tam są. Kiedy szedłem korytarzem, zerknąłem w lustro. I...
Jak to?! To niemożliwe! Po prostu nie mogłem uwierzyć własnym oczom!
Zamiast mnie był ktoś dorosły. To znaczy, to byłem ja, tylko dorosły! Nie byłem dzieckiem: byłem wysoki, miałem zarost na brodzie jak tata i włosy na rękach i nogach też jak on. Ze zdziwienia nie mogłem się ruszyć. Stałem i patrzyłem na siebie. Jak to, jestem dorosły? Najpierw trochę się przestraszyłem. Potem jednak przyszło mi do głowy, że spełniło się moje marzenie.
- Hurra, jestem dorosły! Mogę robić, co tylko chcę! - zawołałem.
I pomyślałem sobie, że zacznę dzień tak, jak robią to dorośli: napiję się kawy. Włączyłem więc ekspres i poczekałem, aż filiżanka się napełni. Byłem z siebie dumny: prawdziwa kawa, a nie jakieś kakao dla maluchów! I nikt mi nie zabroni!
Bardzo zadowolony wypiłem łyk kawy
- Fuj! Ble! Co za ohyda! - Plułem do zlewu. - Jak oni mogą to pić?
No cóż, pomyślałem. Początek nie był udany. Skąd mogłem wiedzieć, że to takie paskudne, skoro nigdy nie pozwalali mi spróbować? Za to dalej będę robił same fajne rzeczy. Hm, od czego by tu zacząć? O, pooglądam sobie bajki! I to nie dwie ani trzy , ale całe mnóstwo! Mogę, bo jestem dorosły - cieszyłem się. Poszedłem do salonu i włączyłem telewizor. Dobrze wiem, na jakim kanale są bajki, więc wcisnąłem guziki na pilocie. Bajek jednak nie było. Były za to jakieś nudne wiadomości. To dziwne... Może coś się zmieniło w programie? Wciskałem po kolei wszystkie guziki, ale bajek nie znalazłem. Ani jednej. Za to na każdym kanale były wiadomości. No nie, pomyślałem. A taką miałem okazję, żeby się naoglądać...! Nikt by mi nie mówił: "Bartek, dość tych bajek. Umówiliśmy się, że obejrzysz tylko dwie, więc proszę wyłącz telewizor".
Skoro bajek nie było, postanowiłem robić inne fajne rzeczy. To znaczy pójść na plac zabaw i na lody. Ubrałem się więc szybko i wyszedłem z domu. Po drodze przypomniało mi się, że sam będę musiał za lody zapłacić. Zaraz, zaraz... czy ja mam pieniądze? Dorośli zwykle noszą drobne w kieszeni... Sięgnąłem więc do niej i hurra! Znalazłem drobniaki. Taki byłem uradowany, że przez całą drogę podskakiwałem i śpiewałem:
- Mogę robić, co chcę! Mogę robić, co chcę!
Na ulicy nie było zbyt wielu ludzi i bardzo dobrze, bo przechodnie patrzyli na mnie ze zdziwieniem. Niektórzy na mój widok pukali palcem w czoło. Jakaś dziewczynka idąca z mamą za rękę przyglądała mi się ze zdziwioną miną. Pokazałem jej język, a ona od razu pociągnęła mamę za rękaw i poskarżyła na mnie. 
Mama dziewczynki spojrzała z oburzeniem.
 - No wie pan, jak pan może! Powinien się pan wstydzić! Jaki przykład daje pan dzieciom?
Rzeczywiście się zawstydziłem, i to tak, że obróciłem się pięcie i uciekłem. Słyszałem jeszcze, jak mama tej dziewczynki woła za mną:
- Dorosły, a zachowuje się jak dziecko!"




Wydawnictwo BIS



Brak komentarzy:

Prześlij komentarz